Ger Groot (filosoof en schrijver) vertelt in het boek ‘De geest uit de fles : hoe de moderne mens werd wie hij is: met illustraties uit de geschiedenis van de beeldende kunst, architectuur, muziek, opera, toneel en film’ het verhaal van de langzame ontwikkeling van het zelfbeeld van de mens. Hierbij concentreert hij zich op de moderne tijd, de laatste vier eeuwen. Hij probeert daarmee ‘de vraag te beantwoorden ‘Hoe zijn wij, moderne mensen, geworden wie wij zijn?’.

De geest uit de fles
Ger Groot

Korte samenvatting

Ger Groot laat in dit boek zien en horen hoe wij, zelfbewuste én onzekere mensen aan het begin van de eenentwintigste eeuw, zijn geworden wie we zijn. Sinds Descartes heeft de radicale twijfel zijn intrede gedaan en is ‘de geest uit de fles’. In zijn introductie in de moderne wijsbegeerte maakt filosoof Ger Groot geen onderscheid tussen hoge en lage cultuur. De geschiedenis van de moderne filosofie wordt getekend door het afscheid van het goddelijke. De filosofie van de afgelopen vier eeuwen laat zich beschrijven als één lange worsteling met de erfenis van die religie, zo betoogt de Groot. Niet alleen de filosofie, maar de hele cultuur is van die worsteling doordrongen. Hij maakt daarin geen onderscheid tussen hoge en lage cultuur: Groot verwijst behalve naar opera, architectuur, cinema en beeldende kunst ook naar Kierkegaard-comics en GeenStijl, naar reclame, zelfhulpboeken, volkszangers, mode, koffiekopjes bedrukt met zogenaamd inspirerende leuzen, graffiti en politieke campagnes.

Het boek vormt een inzichtelijke introductie in de geschiedenis van de moderne wijsbegeerte. Groot beschrijft hoe we vanaf de Reformatie, via Verlichting, Romantiek, Modernisme en Postmodernisme belandden in het nog niet zo scherp gedefinieerde tijdperk van nu; de jaren van identiteitspolitiek, post-truth, cultural appropriation, klimaatverandering en zingevingindustrie. Deze inzichtelijke, rijk geïllustreerde introductie in de geschiedenis van de moderne filosofie met veel aandacht voor zowel hoge als lage cultuur, voor opera en GeenStijl, eindigt met de vraag wat een filosoof in het antropoceen nog kan uitrichten.